Koszmar Aten powraca - aktualizacja

W Atenach polskich sportowców bardziej charakteryzowało wikłanie się w kuriozalne sytuacje (za lekki kajak Pastuszki, "zepsuty" koń Horbacza etc.), aniżeli chęci - poparte umiejętnościami i talentem - do napełnienia worka z medalami aż po brzegi. Liczyłem, że większe nakłady na przygotowania do Olimpiady A.D. 2008 przełożą się wymiernie na uzyskiwane w Chinach rezultaty. Niestety, władze PKOL-u zapomniały najwidoczniej o haśle: "konkurencja nie śpi", gdyż inne reprezentacje narodowe postanowiły jeszcze szczodrzej sypnąć gotówką, by chlubić się wynikami swoich sportowców. O tym jak bardzo odjechał nam świat najdobitniej świadczą osiągnięcia naszych pływaków w ”Wodnym Sześcianie”. Jeszcze nie tak dawno mówiło się o ekipie Pawła Słomińskiego w kategoriach światowej potęgi; teraz z trudem przez gardło przechodzi nam określenie: „solidny europejskim średniak”.

Jeśli chodzi o podejście do sportu, w wielu związkach wciąż tkwi głęboka ‘komuna”, stagnacja.Gdyby nie niespodziewana klęska naszych florecistek, to mało kto zwróciłby uwagę na megadługą kadencję prezesa związku szermierczego, nikt nie mówiłby o alkoholizmie wśród działaczy i trenerów. Z prostego powodu: każdy medal, niezależnie w jakiej dyscyplinie, jest – jak to słusznie konkludowali dziennikarz Rafał Patyra i szpadzista Adam Wiercioch – "kołdrą", która przykrywa wszystkie problemy polskiego podwórka.

Póki co chce jednak wierzyć w przyrzeczenie prezesa PKOL Piotra Nurowskiego, który zapowiedział przed igrzyskami dymisję, jeśli nie uda nam się poprawić wyniku sprzed czterech lat. Liczył, że ilość (263 sportowców) pójdzie w parze z jakością. Niestety, kalkulacja ta była nazbyt naiwna. Jeśli chcemy zdobywać więcej medali, to musimy specjalizować się w konkretnych, upatrzonych dyscyplinach, a nie startować „wszędzie gdzie się da”. Węgrzy mają Laszlo Cseha i niezłą szermierkę, Białorusini mocnych młociarzy. My swoje „eksportowe wizytówki” wciąż propagujemy zbyt słabo, absolutnych pewniaków do medalu jest zbyt mało. Miejmy nadzieję, że zapowiedziane przez ministra Drzewieckiego zmiany w polskim sporcie pójdą właśnie w tym kierunku.

Mieliśmy na tych igrzyskach sporo powodów do radości, lecz momenty klęski, kompromitacji, frajerskich porażek w ostatnich sekundach rzucały na nie spory cień. Czarę goryczy przelały nieudane w ostatecznym rozrachunku starty w grach zespołowych. Występy podopiecznych Wenty i Lozano utwierdziły mnie w przekonaniu, że w decydujących momentach polscy zawodnicy częściej zawiodą, niż mile zaskoczą. Zatem: Panie, Panowie, czas na sportową „pierestrojkę”!